Tekścik rozesłany pierwotnie przez kogoś na maila:


Księga Hioba jest księgą dydaktyczna. Składa się z części pisanych prozą ( początek i koniec) oraz poematu (środek). Wstęp jest opisem szczęśliwego życia Hioba oraz rozmowy szatana z Bogiem. Szatan uważający, że zachowaniami ludzkimi można sterować poprzez kształtowanie materialnego bytu (komunizm) nakłania Boga, by pozwolił Hiobowi być biednym, schorowanym i opuszczonym. Dla Hioba nastaje czas próby ( traci majątek, dom, żonę, synów, zdrowie ) z której ostatecznie wychodzi zwycięsko. Siedząc schorowany na kupie gnoju mówi „Nagi wyszedłem z łona matki i nagi tam wrócę. Dał bóg i zabrał bóg, niech będzie imię Jahwe błogosławione”. Inaczej rozumieją cierpienie przyjaciele Hioba, którzy przychodzą go odwiedzić. Ich zdaniem Hiob musiał popełnić jakiś grzech, a cierpienie jest jego karą. Widzą oni relacje Bóg - człowiek na sposób relacji coś za coś. Sam Hiob tym czasem widzi w tym co się stało tylko tajemnice Bożego planu. Nie stara się być równym Bogu i pytać dlaczego. On wie, że jest prochem, którego wielkość bierze się stąd, że nie jest w tym świecie sam, że może ufać Stwórcy. W wymiarze intelektualnym być może jest słaby – w rozmowie z Jahwe mówi: „Ja nie rozumiem”. W wymiarze natomiast egzystencjalnym odkrywa w tej postawie pełne swojego człowieczeństwa czyli prawdę o sobie. Pokora jest bowiem prawdą. Księga kończy się opisem szczęścia Hioba, który odzyskał zdrowie, majątek i rodzinę.