Oto skrócona notatka z mojej części referatu:)

Tales z Miletu
-żył na przełomie VII i VI w. p. n. e.,
-był pierwszym filozofem, jakiego znamy,
-twierdził, że początkiem wszystkiego jest woda ("Wszystko jest z wody, z wody powstało i z wody się składa", „Ziemia podobnie jak wszystko, co istnieje, unosi się na wodzie i jest tylko chwilową postacią wody”.),
-założył jońską szkołę filozofów (najwybitniejsi członkowie to Anaksymander i Anaksymenes z Miletu).

Pitagoras
-żył w VI w. p. n. e.,
-założył szkołę pitagorejczyków w Krotonie,
-uważał, że podstawą wszelkiego bytu są liczby i związane z nimi dziedziny wiedzy: geometria, arytmetyka i muzyka. Liczbą da się opisać wszystko, wszędzie zauważyć można proporcje i harmonię. Najważniejszą liczbą była czwórka (liczba żywiołów, stron świata).

Parmenides
-żył na przełomie VI i V w. p. n. e.,
-założył szkołę eleatów w Elei,
- wszystko co istnieje, istnieje od zawsze, dlatego też nic nie może powstać z tego czego nie ma, a to co jest, nie może przestać być,
-nic nie może się zmienić w nic innego niż w to, czym dokładnie jest. Oznaczało to, że dla niego wszystkie zmiany w przyrodzie były tylko fałszywym obrazem świata podawanym przez zmysły, który nie zgadzał się z ludzkim rozumem.

Heraklit z Efezu
-żył na przełomie VI i V w. p. n. e.,
-uważał, że najbardziej charakterystyczną cechą przyrody jest jej ciągła zmienność. Jego najbardziej znaną sentencją jest „panta rhei” czyli „wszystko płynie”. Podkreślał także, że świat jest pełen przeciwieństw, które wzajemnie się dopełniają (zarówno dobro jak i zło jest konieczne dla dopełnienia całości)
- wierzył w „rozum świata”, czyli logos, który rządzi wszystkim co się dzieje we Wszechświecie, jest wspólny dla wszystkich ludzi i wszyscy muszą się mu podporządkować.

Empedokles z Sycylii
- żył w V w. p. n. e.
-pogodził poglądy Heraklita i Parmenidesa za pomocą teorii 4 żywiołów (woda, ogień, powietrze, ziemia)
- istnieją dwie siły w przyrodzie: „miłość” – która łączy pierwiastki i „niezgoda”, która je rozdziela.

Anaksagoras
-żył w V w. p. n. e.
- uważał, że przyroda jest zbudowana z bardzo maleńkich cząsteczek, niewidocznych dla oka, ale że nawet w najmniejszych jest część wszystkiego. Twierdził, że w każdej cząstce jest zapisany cały charakter świata. Te najmniejsze cząstki nazywał „ziarnami” albo „zarodkami”.

Demokryt z Abdery
- żył na przełomie V i IV w. p. n. e.
- zgadzał się ze swoimi poprzednikami, że zmiany w przyrodzie nie mogą być powodowane tym, że coś naprawdę się zmienia, dlatego właśnie uznał, że wszystko musi być zbudowane z małych cegiełek. Te najmniejsze cząsteczki, znajdujące się w próżni, Demokryt nazwał atomami. Bardzo ważne dla niego było to, że atomów nie można bez końca dzielić (atom oznacza niepodzielny). Demokryt uważał też, że atomy są wieczne i niezmienne, gdyż nic nie może powstać z niczego i że mają „haczyki i zaczepy”, które pozwalają im się łączyć. Kiedy jakieś ciało ginie, atomy rozłączają się i znów mogą służyć do budowy innych rzeczy.